این داغ، تنها داغ ما نیست؛ داغ قبیله انسانیت است. داغی است که هیچ گاه از سینه انتظار، پاک نمی شود. پدر، حتّی در و دیوارِ این دیار، جای خالی تو را تاب نمی آورند. گلدسته های جماران حیران مانده اند که از این پس به امامتِ که اقتداکنند.

بغض در گلویِ مناره ها پیچیده است و منبر و محراب در غمی جانکاه فرو رفته است. تو رفتی ونگفتی که عشق چه کند، محبت به کدام ضریح بیاویزد، و دوست داشتن به کجا دخیل ببندد؟ تو رفتی و نگفتی که ایثار از این پس در کجا درس بخواند، استقامت در محضرِ که تلمّذ کند، شهامت در کدام نیمکت بنشیند، بلوغ در کجا نفس بکشد و عروج از کدام سو به پرواز درآید؟ تو رفتی و نگفتی که ما این همه تنهایی را به کجا ببریم؟